De intensiteit is wederom op scherp gezet op Micah P. Hinson’s nieuwe CD. Zijn vorige projecten waren allen stuk voor stuk ambitieus te noemen. Zijn privéleven verliep allerminst zonder (tegen)slag. Hij heeft de nodige persoonlijke strijden gestreden en overwonnen (heroïne & drankverslaving). Ongetwijfeld een persoonlijkheid die om dezelfde redenen de grenzen binnen zijn muzikale mogelijkheden opzoekt. Dat de man idealistisch gemotiveerd is valt niet te ontkennen. Muziek is binnen zijn beleving meer dan entertainment alleen. Hij viert het leven, en bestrijdt bekrompenheid en onrechtvaardigheid. De wereld is in beweging, en Micah draait op volle toeren mee, en trekt gretig eruit wat er in zit. De definitie van popmuziek wordt opgerekt, en passie krijgt onomwonden zijn kans te bloeien.

Aanzwellende geluidsgolven lijken gesmeed in een onheilspellende machinekamer. Naast de emotie en bombast lijkt echter ook plaats voor berusting. Een nummer als The Cross that Stole his Heart Away doet gewoonweg iets met je. Het raakt je, zelfs ver voordat Hinson ook maar een regeltje tekst laat horen. De snaren zijn loodzwaar aangezet, en hebben een sterk aandeel in de toonzetting van “The Pioneer Saboteurs”. Niet een plaat die je gezellig in het bijzijn van vrienden opzet. De onervaren luisteraar zal ongetwijfeld wijsneuzerig naar het voorhoofd wijzen. Micah P. Hinson maakt geen eenvoudig te accepteren muziek. Het langste nummer van de plaat, The Returning, is fascinerend mooi in al zijn rauwheid, en wat mij betreft één van de prijsnummers van dit album. Instrumentale schoonheid om te ondergaan. Wanneer je openstaat voor Hinson’s definitie van muziek dan mag je jezelf gelukkig prijzen. Hij hersteld in zijn eentje de waarde van een uitstekende popplaat! (SMP)